Mijając bar, zamawiam espresso. Rzucam gazety na stolik i jak najnieuprzejmiej zakrywam się książką. Okulary na czoło – krótkowzroczność dobrze oddziela od świata. Nos w sos! Mnie tu nie ma, ot co!

– A czy zwrócił pan uwagę na ich oczy?

Jak? Wychynąć zza książki. Opuścić okulary. Spojrzeć.

Ona siedzi na brzeżku krzesła. Wymuskana. Jeden tylko pyłek osiadł na czarnych, przechodzących w fiolet włosach. Biała, prawie przezroczysta dłoń oparta na blacie stolika. Plecy prosto. Urzędniczka? Albo jakaś z banku. Kawusia, croissant i gazeta.

Co ona chce? Jakie znów oczy? Nigdy nie rozmawiaj z nieznajomymi – nie słyszała panienka o takiej zasadzie? Można wpaść w kłopoty, gdy się tak komuś naprzykrza!

Coś chyba wypada odpowiedzieć. Tak?Najlepiej dowcipnie! Ironicznie. Zaraz, zaraz. Już ja jej odpowiem…

No, ależ odezwała się zupełnie nie w porę! Weszła...