KATARZYNA KUBISIOWSKA: Opowiesz o pierwszym dniu w schronisku?

WIOLETTA GRZEGORZEWSKA: Pamiętam jak przez mgłę, byłam po ciężkiej nocy. Rano długo spałyśmy, potem zeszłam do kuchni i przygotowałam dla córki coś do jedzenia.

A poprzedzająca noc?

Spędzona na przedmieściach Hastings. Próbowałam wyjść z mieszkania byłego męża, gdzie zmuszone byłyśmy się zatrzymać w czasie pandemii. Rozmawiałam przez telefon z opiekunką społeczną o przyznaniu mieszkania socjalnego. Wyczuła w moim głosie lęk. Zapytała, co się dzieje. Odpowiedziałam, że boję się byłego męża, że może mi zrobić coś złego. Kazała mi wyjść na ulicę, pytała, czy osoba, która stwarza zagrożenie, jest w mieszkaniu. Odpowiedziałam, że były mąż jest w sąsiednim pokoju. Opiekunka zdecydowała się zorganizować akcję wraz z policją, by zabrać stamtąd córkę i mnie. Trwało to kilka godzin – te...