Kinematografia europejska nigdy nie będzie wspólna, tak jak europejskie filmy stylizowane na amerykańskie superprodukcje pozostaną ubogimi krewniakami Holly-woodu, w przeciwieństwie do dramatów psychologicznych, którymi ciągle jeszcze imponujemy Amerykanom. Szansą europejskiego kina jest prywatność, regionalność - i dotyczy to zarówno kinematograficznych potęg: Francji, Rosji czy Anglii, jak i Danii, Czech, Litwy i Polski. Tylko wtedy, gdy owa odrębność zostanie podkreślona w sposób czytelny dla odbiorców spoza wewnętrznego rynku, można mówić o sukcesie kina europejskiego. Międzynarodowy rozgłos niemieckiego “Good Bye, Lenin!", francuskiej “Amelii" czy “Sekretów i kłamstw" Mike’a Leigh potwierdza tę tezę.

W “Wizjach Europy" powiodło się to zaledwie kilka razy. Uczuciem dominującym po obejrzeniu całości jest zadziwiająca konstatacja, że Europa to kontynent...