Nazwę ją Łucja. Miała dziewiętnaście lat, blond włosy, drobną figurę, ogniki w oczach i apetyt na życie. I raka kości. Walka o życie, kilka chemii, szpitale, w końcu wyrok. Zostało kilka tygodni. Przyjęła to zadziwiająco spokojnie. Przynajmniej odjęto jej straszliwą niepewność walczącego o życie. Poczuła się wolna i spokojna. Prosiła, by nie przedłużać uporczywie jej życia. Najbardziej martwiła się o rodziców. Chciała umierać religijnie, otoczona modlącą się rodziną. Zaplanowała pogrzeb. I poprosiła o namaszczenie chorych.

Po wizycie księdza jej spokój znikł. Łzy, bunt, strach. Usłyszała, że nie ma pewności, czy już sobie zasłużyła na niebo. Że, z drugiej strony, to jest najlepszy dla niej moment na śmierć, skoro teraz Bóg ją zabiera. Potem jeszcze sąsiadka jej powiedziała, że wybrańcy Boży umierają młodo. I tego dnia Łucja się zbuntowała. Zrezygnowała z Boga...