Czterdzieści trzy wersy o nieodwzajemnionej miłości Najwyższego do wiarołomnego Jeszuruna (zob. wers 15). Lewici odmawiali je cyklicznie po kawałku, przez 6 kolejnych szabatów, podczas składania ofiary dodatkowej w Świątyni. Miały więc szansę wryć się w zbiorową świadomość Izraela.

Mojżesz zastosował już wcześniej tę figurę retoryczną
– gwoli napomnienia powoływanie na świadków przeciw Izraelitom nieba i ziemi (zob. Pwt 4, 26 i 30, 19), pomimo że jeszcze nie mieli szansy zgrzeszyć. Nie mamy, niestety, wątpliwości: prędzej czy później „utyją i zaczną wierzgać”. Podobny wybór proroka Micheasza padł na góry i podwaliny ziemi (zob. Mi 6, 2) – coś, co starożytnym zdawało się niezmienne, więc jako świadek – po wsze czasy dostępne. U Izajasza znów mamy niebo i ziemię: „Słuchajcie, niebiosa, i nadstaw ucha ziemio, gdyż Wiekuisty przemówił” (Iz 1, 2).

A gdyby – poprzez...