PRZEMYSŁAW WILCZYŃSKI: Nasz język słabo sobie radzi z samotnością.

ŁUKASZ OKRUSZEK: Bo ma ona wiele znaczeń, a do naszej dyspozycji jest tylko jedno słowo. W słowniku przeczytamy, że może oznaczać „bycie samemu”, „życie samemu” czy „mieszkanie samemu”, a więc zjawiska związane z obiektywną izolacją, niekoniecznie prowadzącą do poczucia samotności.

Z drugiej strony, słowo to odsyła nas właśnie do subiektywnego odczucia: że ludzie nas zostawili, osamotnili, nie zaspokajają naszych potrzeb – możemy mieć wokół siebie wiele osób, a mimo to czuć się porzuceni.

I odwrotnie: izolacja może być odczuwana jako coś pozytywnego.

Po niemal każdym wystąpieniu, którego tematem jest samotność, dostaję sygnały w rodzaju: „Ale jak to, przecież ja kocham być w domu samemu i czytać książki”. Wgląd w historię pokazuje zresztą, że samotność może być nie...