A mój syn mówi nagle i bardzo głośno:

- O Boże, jaki jestem głupi!

Mijają nas ludzie. Pieszo, samochodami, ze wszystkich stron, centrum jest blisko. Większość wygląda jak ludzie. Ale niektórym na przykład głupota wyłazi z butów albo bije wprost z twarzy, mam już tyle doświadczenia jako fizjonomista, aby móc to ocenić jednym rzutem oka. I nikt nie podejmuje zawołania mojego dziecka, auta nie hamują z piskiem, przechodnie nie padają na kolana i nie krzyczą: „O Boże, jacyż jesteśmy głupi! Jak głupie są nasze czyny, jak podłe sprawy, którymi żyjemy!” Nie. Tylko jego jednego trafił promień oświecenia, przez chwilę szedł zamyślony i może w tej właśnie chwili zrozumiał, że wie, iż nic nie wie, albo że mądremu biada.

- Jaki ja jestem głupi!

- No nie, chyba przesadzasz. Zobacz, dostałeś plus piątkę z dyktanda. Wygrałeś też ten konkurs czytelników. I byłeś taki...