I zaraz potem następne zdanie: „Trudno ci wierzgać przeciwko ościeniowi!” (Dz 26, 14). Czy to nie piękne i niesamowite, że Chrystus przemówił do niego nie którymkolwiek z wersetów Biblii, lecz wydobytym z jego pamięci, dawnych studiów i wrażliwości fragmentem „Bachantek” Eurypidesa?

Tak przecież zwraca się Dionizos do Pantheusa: „Nie lepiej przyjść z ofiarą do boga potęgi / niż wierzgać, ty – człowieku! – przeciw ościeniowi?”. Trudno o mocniejszy obraz bezsensu i bezskuteczności oporu wobec decyzji i władzy Boga. Zwierzę wierzgające przeciw ościeniowi nic nie zyskuje na swoim proteście. Jedynie się pokaleczy...
„Nie stawiaj się! To nie ma sensu!”. Jakie to budzi w nas emocje? Na pewno pozytywne? Czy nie łatwo tu o automatyczny niemal protest i bunt? Jak to nie wierzgaj?! Czy człowiek nie jest wolny? Czy ma się bezwolnie poddać zadekretowanym od wieków decyzjom Boga? Czy...