O, pandziwności bytowania swobodnego, pandemiczna panwolności pan­odczuwania czasu, co to nigdy dotąd taki jak zawsze. Niczego nie ma, wszystko inaczej, a bez sensu, może gdzieś tam z sensem głębszym, ale poukrywanym starannie, struktury sensu nie wychodzą na ulice, nigdzie nie wychodzą, nikt nie wychodzi, chyba do apteki, może część z nas na cmentarz, bo teraz już wolno w ramach teleporady. Tele, czyli zdalnie, teleżycie, choć nie wiadomo, w czyjej dłoni pilot, w czyim ręku Prospera tajemnicza laska.

Ludzie żyją niepostrzeżenie, gdzieś po kątach pochowani, żeby ich wirus nie zauważył, żeby saturacja się zgadzała, żeby, statystycznie rzecz biorąc, nie zderzyć się z czymś nieuchwytnym, co złapie i nie wiadomo, co zrobi – może tylko postraszy, a może dobije. Ludzie zalęknieni jak Ian Gillan we mgle, dzieci czasu swego w ćmie liściopadowej, sennej, miazmatycznej. Ryzyko...