Pierwotne założenie tej rubryki - by przypominać utwory, które odeszły w cień, a warte są pamięci, bo w celnej formie zawarły refleks swojej epoki albo skrywają jakąś tajemnicę - szybko uległo rozszerzeniu. Komentarze do wierszy przeradzać się zaczęły w miniaturowe eseje przywołujące - jak niegdyś w “Abecadle" - ludzi czy sprawy. Jakby natłok obecnych w pamięci autora twarzy, scen, słów próbował znaleźć ujście, rozsadzając niemal skromne ramy “Spiżarni". Jakby poczucie obowiązku kazało oddawać sprawiedliwość postaciom wyłaniającym się z niebytu. Ciężar padających tu pytań daleko wykracza poza niezobowiązującą formułę zabawy literackiej, humor sąsiaduje z powagą, podszytą tonem dramatycznego niepokoju.

Sławna “Stefania" i wiersz o panu Esiku w Ostendzie ze “Słówek" Boya czy zgrabna satyra na modernizm w zapomnianym humorystycznym wierszyku Józefa Weyssenhoffa...