Szacunek dla świętego dnia szabatu wyrażała uporządkowana hierarchia zasad i wartości. Dramatyczny wymiar tego porządku pojawiał się wtedy, gdy tracono z oczu człowieka, jego niepowtarzalną godność, samotne zmaganie z cierpieniem. Ci, którzy jawili się wcześniej jako obrońcy zasad, stawali się bezdusznymi biurokratami religijnymi, gdy reagowali zgorszeniem na uzdrowienia w szabat. Być może usiłowali wykazywać, że odejście od zasad wyrażających szacunek dla świętego dnia doprowadzi do zagrożenia relatywizmem. Być może obawiali się, że uzdrawianie w szabat zaowocuje niezdrowym pragmatyzmem, który przyniesie stopniową erozję uświęconych praw i zasad. Jakiekolwiek były motywy takiego działania, z perspektywy czasu ich oceny jawią się jako wyraz tragicznego rozdarcia między miłością do Boga i miłością do człowieka. Dziś tę samą próbę wartościowań rozwija Peter Singer, uznając...