Ciekawa historia (naturalna). ;) Tytułem uzupełnienia: wampirze upodobania niektórych nietoperzy Nowego Świata - właściwie ich wampirzy los, ponieważ w przeciwieństwie do zięb hematofagia nie ma u nich oportunistyczno-fakultatywnego charakteru - dawały się we znaki europejskim kolonistom od samego początku. Wampirami nazwał je w 1770 Philippe Serane, używając świeżo zapożyczonego ze słowiańskiego folkloru określenia upiora żywiącego się ludzka krwią. W terminologii naukowej natomiast nazwa ta pojawia się dzięki Linneuszowi, który niesprawiedliwie oskarżył o wampiryzm niewinną wegetariankę rudawkę malajską (Vespertilio vampyrus L., także Pteropus giganteus, obecnie Pteropus vampyrus). Rudawka w porównaniu z wampirem zwyczajnym i europejskimi nietoperzami rzeczywiście jest olbrzymem o rozpiętości skrzydeł do 1,5 m i wadze nawet 1 kg, co być może wpłynęło na jej złą reputację w oczach osiemnastowiecznych przyrodników. Linneusz opisał także pod nazwą Vespertilio spectrum niemal równie dużego, południowoamerykańskiego widmowca wielkiego, któremu w 1820 roku Ranzani nadal do dziś obowiązujące miano Vampyrum spectrum. Ten jest przynajmniej mięsożercą, ale krwi nie wysysa jak wampir zwyczajny, który, paradoksalnie, w zoologicznej nomenklaturze nosi niezbyt ekspresyjną nazwę Desmodus rotundus - podobnie zresztą jak pozostałe dwa współcześnie żyjące gatunki wampirów: Diphylla ecaudata i Diaemus youngi. Habent sua fata verba... O zawirowaniach nazewniczych - w związku z chrząszczami, ale też z demonicznymi konotacjami - zamieniliśmy kiedyś na tym forum kilka zdań z red. Łukaszem Kwiatkiem [https://www.tygodnikpowszechny.pl/comment/44188#comment-44188]. Pozdrawiam Autorkę i cały dział naukowy TP.