Dramat Łubieńskiego jest pracą pamięci. „Wykorzystałem pamięć rodzinną: tę pisaną i ustną, która jest swobodniejsza, mniej zobowiązująca. Ku niej, z upływem czasu, coraz śpieszniej próbujemy wracać. Zdaje się tym ciekawsza, im trudniej dostępna”. Jak uczą dzieje literatury, praca pamięci przynosi czasem efekty artystycznie doskonałe. Ale na ogół pamięć zaprzęga się do prozy lub poezji. Rzadko staje się ona zwierzęciem pociągowym dramatu.

Łubieński przyznaje jeszcze w programie do spektaklu, ilustrowanym fotografiami z prywatnego archiwum, że impuls do napisania sztuki zawdzięcza Jerzemu Grzegorzewskiemu, który „rzucił hasło nie-boska komedia”. I dalej ciekawie wyznaje: „Jak tu napisać sztukę współcześnie-historyczną? Trudno nie przejąć się pospolitością, jeżeli skrzeczy dokoła, ale zdarza się też, że dobywa z siebie nowy, piękny głos. Więc natężamy słuch ze zmiennym...