Od rana coś nie tak. Czas jak sweter wełniany wyprany przypadkiem w pralce – nagle za długi i za krótki jednocześnie. I tonę w nim, i nie mogę się dopiąć; tramwaje onirycznie rozpierzchają się i ostatecznie muszę jechać boltem. Gdy czekam na auto, szczękając zębami z zimna na ciepłym, wiosennym słońcu, czuję, że jest jakoś dziwacznie, ze mną albo ze wszystkim. U podnóża mojej kamienicy maleńka ukraińska staruszka okutana chustą, jej kuma w jakimś trykocie wychyla się do niej przez okienko, podparta na łokciach. Szepczą, szemrzą, pytlują. Wyglądają jak przeklejona tu niezgrabnie stopklatka z Paradżanowa. Brakuje płotu, kota, garczka ze skwarkami, brzózki. Plakat, na którym długo niezręcznym angielskim wzywano Angelę Merkel do zrekompensowania Polsce strat z tytułu II wojny światowej, zdjęto. Może głupio tak teraz. Zamiast tego pojawiła się dla odmiany wielka rozśpiewana radośnie japa...