Widzenie pierwsze. Wchodzę do pociągu. Jest późno i cicho, z ekranów polregio krzyczą landrynkowe unijne obrazki, sponsorowane przez urzędy marszałkowskie słoneczne ujęcia z dronów. Za oknami ciągnie się garb łódzki, ciemny, zimny, niesponsorowany. Dosiadam się do jakichś kobiet. To starsza Ukrainka z dorosłą córką. Córka rozmawia przez telefon zduszonym szeptem, niemal jakby to były już resztki jej głosu, który musi bardzo oszczędzać, bo ma już tylko na dnie, a nie wie, kiedy znowu uda jej się kupić pełen głos. Matka odwrócona do okna płacze płaczem niemym i bezspazmowym. Są to tylko wytaczające się spod pomalowanych na perłowo powiek gęste łzy, które dyskretnie wyłapuje z twarzy zwiniętą w kulkę chusteczką. Pozbawione swoich ścian, zasłon, kurtyn, przepierzeń, zmuszone są doświadczać zdruzgotania na otwartych przestrzeniach. Tylko tym bezruchem, stuporem, ciszą mogą odgrodzić się...