Latem 1985 r. jechałem z Podkarpacia na studencki obóz nad Bałtyk. Podczas przesiadki w Rzeszowie miałem trochę czasu. W pobliżu dworca była księgarnia, a przed nią kolejka. Okazało się, że „rzucili” traktat „O szczęściu” Tatarkiewicza. Jednorazowo można było nabyć dwa egzemplarze. Szczęśliwie udało mi się stanąć dwa razy – do mojego wakacyjnego plecaka trafiły dodatkowe trzy kilogramy, które pojechały do Łeby. Od tego czasu szczęście kojarzy mi się z ciężarem na plecach.

Z lektury traktatu Tatarkiewicza można wynieść przeświadczenie, że nie ma co za szczęściem biegać – jest zbyt ulotne, wieloznaczne i subiektywne, prócz tego zależy od wielu czynników, nad którymi nie mamy kontroli. Szczęścia zwykle doświadczamy „przy okazji”. Gdy próbujemy skupić na nim uwagę, umyka.

Problem w tym, że trudno powiedzieć sobie: szczęście nic mnie nie obchodzi. Należy ono do tej kategorii...