Jeśli zapytać, jaki sens ma życie, nasze wszystkie dążenia, cele, pragnienia, to musimy stwierdzić, że w perspektywie wieczności nie ma żadnego. Mogę pragnąć tego czy tamtego, ale wszelkie pragnienia muszą się w pewnej chwili skończyć:

wtedy gdy umrze nasz świat.

Jesteśmy przebiegli. Nakładamy na siebie tysiące "obowiązków", omotujemy się "powinnościami", przykuwamy się do życia naszym "posłannictwem". Po czym - "zapominamy" (ach, te cudzysłowy!), że wszystkie obowiązki, powinności, posłannictwa to nasze wybiegi. Katapultujemy je w sferę metafizyki, moralności, religii, historii i znajdujemy ostateczne usprawiedliwienie - dla nas, dla naszego życia. "Muszę żyć, muszę trwać" - bo to, bo tamto.

"Nie mogę zawieść świata,

który mi zaufał".

Dlatego warunkiem naszego istnienia jest zapomnienie,...