Kiedy w meczu z Paris Saint-Germain wszystko zostało rozstrzygnięte, kiedy było już wiadomo, że ­Bayern Monachium wygrał Ligę Mistrzów, a grający w nim Robert Lewandowski został czwartym Polakiem w historii (po Zbigniewie Bońku i bramkarzach: Józefie Młynarczyku i Jerzym Dudku), który sięgnął po najważniejsze w klubowym futbolu trofeum, kiedy owinięty w biało-czerwoną flagę napastnik zapozował już do zdjęć z wielkim uszatym pucharem, to stanął przed kamerami polskiej telewizji. Stanął i się rozpłakał.

Kompleks polski

Ta historia mogła się potoczyć zupełnie inaczej. Kiedy w 2006 r. w warszawskiej Legii uznano, że chłopak nie ma zdrowia do wielkiej piłki, mógł się załamać albo – jak tylu innych młodych zawodników w podobnej sytuacji – zadowolić namiastką kariery. Kiedy cztery lata później w poznańskim Lechu mówiło się o jego zagranicznym transferze, mógł trafić nie do...