Grisey, jak każdy Francuz, interesował się głównie brzmieniami. Formę swoich utworów upodabniał do prostych czynności organizmu - oddychanie, chodzenie, bicie serca, wszystko to, co ma naturalny rytm, dopuszczający drobne nieregularności. Brzmienia natomiast zestawiał niezwykle kunsztownie, w oparciu o analizę spektrogramów, a zatem biorąc pod uwagę nie tylko sam dźwięk, jego zapisaną w nutach wysokość, lecz również wszystkie składające się nań ali-kwoty.

Kiedy się coś takiego czyta, to włos staje na głowie, ale nie pozostaje nic innego jak go przygładzić i zabrać do słuchania, muzyka Griseya to bowiem wbrew pozorom ani przeintelektualizowana piła (jak u Bouleza), ani utkana z miękkich delikatności firanka (czego przykładem Debussy), ani też wypuszczone z zagrody stado niezgrabnych ryków (którymi straszy nas Varese). Grisey jest bardzo konkretny, bardzo pomysłowy, dba, aby...