Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
To, co nie całkiem się udało na pierwszej płycie Tymański Yass Ensemble ("Jitte" było ciekawym połączeniem elektrycznego Davisa z rozchełstanym Lesterem Bowie, ale wyraźnie zawiodła produkcja), za drugim podejściem wyszło znakomicie. Choć nieco zmieniły się inspiracje i poprzesuwały akcenty.
Tym razem zespół Tymona Tymańskiego zderza intensywne i giętkie brzmienie bigbandowe (uskrzydlone trąbką Antoniego "Ziuta" Gralaka i saksofonem oraz fletem Aleksandra Koreckiego) z duchem freejazzowej, a trochę także rockowej awangardy. Tytuł może się kojarzyć z "muzyką moralnego niepokoju", ale zamiast retoryki dostajemy empatyczną i pełną pasji "podróż na Wschód".
"Free Tibet" brzmi rasowo i nowocześnie, mimo że płyta w dużej mierze opiera się na muzycznych patentach wygrzebanych "na ciuchach": od Art Ensemble Of Chicago i jazz-rockowego "Grand Wazoo" Franka Zappy po Masadę Johna Zorna i neurotyczny nu-jazz (sekcja rytmiczna gra na stałe w grupie Pink Freud). Orientalną stylistyką szafuje się tu z umiarem (album otwiera i zamyka wokaliza wzorowana na tradycyjnym śpiewie tybetańskim), a ducha buddyjskiego zespół szuka mniej oczywistymi środkami (transowy rytm w "Bodhicitta", zmącone plany brzmieniowe w "6 Yogas Of Naropa", medytacje fletu Koreckiego w "Shine" czy tuby Gralaka w "Green Tara"). Do tego mamy sporo mięsistych motywów jazzowych (free-jazzowa nerwówka "The Kunley’s Bounce" i "Phowa") oraz frapującej elektroniki ("Mandala" z rozmytymi plamami dźwięku albo "Mahakala", gdzie Tymański rysuje kanciaste figury przesterowaną gitarą). Muzyka dociera chwilami w wysokie rejony, gdzie kończy się tlen, ale przez większość czasu po prostu unosi rozkołysanym rytmem i frazami instrumentów dętych - masywnymi jak grzbiety jaków.
Rozbudowaną strukturą wyróżnia się utwór "Chinese-Time-To-Go-Home" z pełną niepokoju partią fletu (na tle mocnego rytmu bitego trochę w stylu Billa Bruforda na starych płytach King Crimson), która ustępuje niskim zaśpiewom tuby, przechodzącym powoli w skandowane przez kilka głosów tytułowe hasło. Po chwili głosy i hasło nikną w tle, a wyrazisty motyw podejmuje reszta instrumentów - jakby słowa roztopiły się w dźwiękach. Co sugeruje, że tytuł całej płyty nie chce być żądaniem, tylko po prostu zdaniem oznajmującym prawdę silniejszą od polityki.
