Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Ks. Tomasz Węcławski i Halina Bortnowska („TP” nr 14/2002) poruszają problem skutków wywołanych nie tyle „sprawą arcybiskupa Paetza”, ile sposobem jej rozwiązania. Sprawa trwa o wiele za długo i zgadzam się z poglądami osób, które twierdzą, że nie kończy jej dymisja arcybiskupa. Zgorszenie, jakie wywołała, domaga się publicznego wyjaśnienia i publicznych przeprosin (żalu za popełniony grzech) ze strony człowieka, który zapewne wierzy w to, co jako arcybiskup Kościoła katolickiego głosi z ambony. Nie przestanę wierzyć w „jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół” nawet, gdyby to nie nastąpiło, ale już moja o 11 lat młodsza żona (obecnie to niemal różnica pokoleń) uważa, że zakłamanie człowieka piastującego wysoki urząd w Kościele podważa wiarygodność całej instytucji. Podobnie myślących osób jest chyba więcej, zwłaszcza wśród ludzi, którzy, jak ona, w dorosłość wkroczyli po 1990 r.
Dla dobra Kościoła rozumianego jako Lud Boży, arcybiskup powinien zaprzestać atakowania obrońców swoich ofiar i usunąć się w cień. Podobnie biskupi pomocniczy, którzy wg ks. Węcławskiego nie zdali egzaminu w czasie próby, powinni przemyśleć swoje postępowanie na innych niż obecnie stanowiskach. Jeśli nie nastąpi ostateczne i czytelne dla wszystkich rozwiązanie zaistniałego w Poznaniu problemu, znowu zapewne kilka „wahających się” osób odejdzie z Kościoła, a przybędzie za to czytelników urbanowskiemu „Nie”.
WOJCIECH ZAJĄCZKOWSKI
(rzecznik patentowy oraz pracownik Uniwersytetu Łódzkiego)
„TP” nr 16/2002
