– „Przez dwa lata moje życie to powroty do Bukaresztu... Czasem radość na widok wszystkiego, co wydaje mi się tak znajome, jakby było moje, czasem niemrawość, a czasem poczucie bezsensu”. Fascynacja, bezradność, groza, współczucie udzielają się i nam podczas lektury.
Opowieść o Bukareszcie – „trzewiowym, instynktownym i nielogicznym” – wprowadza nas najpierw w historię najnowszą. Wejście jest mocne: zwięzła biografia szewczyka z prowincji, który stał się dyktatorem, potem kilka obrazów z Rumunii stalinowskiej, w tym zapadające w pamięć sceny z więzienia w Piteşti, gdzie eksperymentowano z „reedukacją przez tortury”. I szybkie przejście do lat 80., kiedy dyktatorskie pasje byłego szewczyka osiągnęły apogeum. Zagłada części starego Bukaresztu, w tym dwudziestu kilku zabytkowych świątyń, a także niezliczonych kamienic i willi z przełomu XIX i XX wieku. Masowe...