Drażni mnie ich rozmowa. Wielokrotnie mam ochotę przed nią uciec. Ta ich niepewność, słabość jakaś, niemożność obrony siebie. Trudno się z tym obcuje, a jednocześnie coś w tym, jak mówią i przez co przechodzą, hipnotyzuje. Być może przyciąga obcowanie z rodzącym się buntem. Te splatające się w dziwnej rozmowie o krzywdzie i konieczności ochrony siebie kobiece głosy budują ostatecznie plan ucieczki. Mimo niepewności i wielkiego tabu, które je cofa, zabrania myśleć, mówić czy decydować.

Najgorzej, że ta część historii nie jest prawdziwa. Wizja, że po fali gwałtów, która dotknęła kobiety w mennonickiej kolonii w Boliwii, ofiary buntują się i odchodzą z kolonii z dziećmi, to literacka fikcja. Prawdziwy jest zaś współczesny dramat kobiet żyjących w izolującej się od świata, patriarchalnej i religijnej społeczności. Kobiet niekończących szkół i niemówiących w języku kraju, w którym...