To był jej drugi raz. Drugi raz w życiu poszła do kościoła św. Kazimierza w Krakowie. Na czterogodzinne nabożeństwo Agnieszkę namówiła matka jej chłopaka.
– Była Msza, a po niej błogosławieństwo – mówi. Te części liturgii pamięta z dzieciństwa. Później z Kościołem miała niewiele do czynienia.
Ale tym razem spodobało się jej od razu: „Ksiądz zachowywał się jak showman”. Pamięta tłok: „Następnym razem zabrałam własne krzesełko”. I kazanie – „o samoprzeklinaniu”. Najwięcej przyszło czterdziestolatków, „prosto po pracy, z teczuszkami i w garsonkach”.
Następnym razem namówiła koleżanki. Usiadły w krużgankach. Ludzie w kościele byli skupieni, każdy wiedział, po co przyszedł. Ksiądz nie urządzał politycznych wycieczek, nie grzmiał z ambony.
Zanim zaczął modlitwę do Ducha Świętego, uprzedził: – Mogą zdarzyć się omdlenia, ktoś obok może upaść. Proszę się nie denerwować...