Zawsze gdy czytam o cudzie w Kanie Galilejskiej, moją uwagę przykuwają wątki kojarzone z irracjonalnością postępowania bohaterów opowiadania. Irracjonalne wydaje się zachowanie Matki Jezusa, ośmielającej się przerwać milczenie Syna i zmusić go do działania. Jej zachowanie zaskakuje: nie tylko targuje się z Synem, ale także zachowuje się, jakby była Starościną uczty, rozkazując sługom. Dziwi zachowanie Jezusa, oschle traktującego własną Matkę. A co myśleć o Jezusie rozkazującym domownikom i sługom nie swojego domu? Zdumiewa też posłuszne napełnienie stągwi wodą oraz zaniesienie wody Staroście weselnemu. I spokój, z jakim Starosta weselny zwraca się do nowożeńca: "Przyjacielu, odwróciłeś porządek rzeczy; wbrew wszelkim zwyczajom zachowałeś dobre wino aż do tej pory".

To wszystko wydaje się niezrozumiałe, jeśli pominąć teologiczną wymowę sceny. Właściwym...