Co zarosło chwastami albo uschło? Czy to, co było siane, znajdywaliśmy wtedy, kiedy było nam najbardziej potrzebne, a jego już nie było? Czy naprawdę serio braliśmy wszystko, co namiętnie wydawaliśmy w książkach i albumach, w pieczołowicie gromadzonych wspomnieniach, zawsze przepełnionych uczuciami, ale nieraz mających na celu również jak gdyby uczestnictwo w jego wielkości, bogactwie, które wydawało nam się bliskie, bo "on jest nasz", ale którego mogliśmy nie rozumieć. Polska usiana jest pomnikami, tablicami pełnymi wspomnień, bibliotekami, w których jest wiele tytułów poświęconych Janowi Pawłowi, ale, co w Polsce staje się rzeczywistością: Kościoła i kraju, który jest już wolny? Czy to, czego nauczał? A może to puszczenie mimo uszu jego oczekiwań? Na Błoniach w 1979 r. zaklinał nas, byśmy się nigdy nie zniechęcili i nie zmarnowali dziedzictwa. Ten rachunek jest do...