Odejście prof. Strzembosza, a zwłaszcza jego pogrzeb, na którym zaroiło się od harcerzy, znowu mi uprzytomnił, że coraz bardziej maleje ta właśnie grupa ludzi: uformowanych przez harcerską etykę tak dobitnie i jednoznacznie, że według jej klucza można było odczytywać wszystkie ich dokonania i zachowania. Miałam także w rodzinie bliskiego człowieka, też już dziś nieobecnego między nami - był odlany według tej samej miary i z tego samego stopu. Zmarły teraz profesor, mój szwagier, moje zwierzchności harcerskie czasów wojny - oni wszyscy należeli do takiego dziwnego rodzaju ludzkiego, na którym nie można się było zawieść: dotrzymywali słowa, jeśli co obiecali, to na mur, a jeśli trzeba było zapytać siebie, jak się zachowają w takiej a takiej próbie - to od razu wiadomo było: są przewidywalni, bez niespodzianek, bo znamy zasady, które raz na zawsze uznali za swoje. Wcale to nie...