Przez pierwszych kilkadziesiąt lat życia scenicznego lekceważona, dziś uznawana za rozliczenie dramatopisarza z teatrem i sztuką w ogóle, z ludzką żądzą władzy, potrzebą samopoznania, tęsknotą za dawaniem miłości i byciem kochanym. Z jednej strony klasyczna w zakroju, z drugiej – niejednorodna stylistycznie, zwiastująca z ponadstuletnim wyprzedzeniem nadejście romantycznego przełomu w kulturze Europy. „Burza” Szekspira to także opowieść o nieubłaganej starości, o utracie kontroli nad sobą i otoczeniem, o przebaczeniu, które nieraz nadchodzi zbyt późno. Niewielu reżyserów potrafi oddać głębię tego tekstu na scenie teatru dramatycznego. Wiele wskazuje, że choreograf Krzysztof Pastor – we współpracy z Shirin Neshat i Shoją Azarim, dwojgiem osiadłych w Stanach uchodźców z Iranu, reprezentujących poetycki, a zarazem bardzo intelektualny nurt sztuki wideo – trafił niemal w sedno tego...