Dyskusja trwa. Tymczasem bohaterowie są coraz starsi. Wielu z nich nie poradziło sobie w życiu: chorują, biedują, umierają w samotności. Państwo – na pierwszym czy ostatnim miejscu – dłużej nie może być obojętne.

W NOCLEGOWNI Z ORDEREM
Na zwalistego, siwowłosego sześćdziesięciolatka trafiłem przypadkiem, w Stowarzyszeniu Wolnego Słowa. Przysiadł się do kawiarnianego stolika, gdy usłyszał, o czym mowa: jak pomagać weteranom walki z systemem komunistycznym?
Powiedział tak: – A więc walczyłem z komuną przez 30 lat. Tu jest recepta na 350 złotych. Oczywiście nie wykupię wszystkiego. Na lekarstwa wydam stówę, po zapłaceniu rachunków na życie zostanie mi czterysta. Pisz pan to wszystko! Mieszkania się nie dorobiłem. Wynajmuję 38 metrów w Warszawie. Że na prowincji taniej? Taniej. Mieszkam tu, żeby mieć blisko do Instytutu Kardiologii. Czasem zalegam z...