Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Bracia i siostry, dobry wieczór” – to pierwsze słowa nowego biskupa Rzymu, Franciszka. Nie Franciszka I. Po prostu: Franciszka. Zero pompy i namaszczenia, skromność i prostota.
Jeśli – jak niektórzy od razu skojarzyli – Bóg posłał Franciszka, jak Biedaczynę z Asyżu, by naprawił Jego Kościół, prostota ta jest wyraźnym znakiem, na czym naprawa taka musi polegać. W tym kontekście wymowne jest także zachowanie nowego papieża tuż po wyborze: decyzja, by jechać razem z kardynałami busem, a nie specjalną limuzyną, samodzielne spakowanie swoich rzeczy i zapłacenie rachunku w recepcji hotelu, w którym mieszkał przed konklawe.
EWANGELICZNA REWOLUCJA
Znaczące są też pierwsze słowa Franciszka z balkonu Bazyliki św. Piotra: „Dobrze wiecie, że zadaniem konklawe było wybranie biskupa dla Rzymu. Wydaje się, że moi bracia kardynałowie znaleźli go prawie na końcu świata. Dziękuję wam za przyjęcie. Wspólnoto diecezjalna Rzymu, dziękuję wam”. Wbrew mediom, które traktują konklawe przede wszystkim jako wybory przywódcy ponad miliarda katolików na całym świecie, nowy papież już na samym początku przypomina, kim jest: biskupem diecezjalnej wspólnoty Rzymu. I wyraża nadzieję: „Zaczynamy razem naszą wspólną drogę: biskup i lud. Jest to wędrówka Kościoła w Rzymie, który przewodzi w miłości. Módlmy się za siebie, módlmy się za cały świat”.
Biskup i wspólnota, biskup i konkretny Kościół, który przewodzi w miłości. I kolejny znamienny gest. Franciszek prosi: „zanim Was pobłogosławię, módlcie się za mnie” i pochyla głowę przed zgromadzonym na placu św. Piotra Kościołem.
Czy jest to „program” nowego pontyfikatu? Powrót do ewangelicznej prostoty oraz istotnej, a przesłoniętej przez historyczne i socjologiczne narośla roli papieża: tego, który przede wszystkim służy Kościołowi w Rzymie i właśnie przez to może służyć jedności wszystkich Kościołów?
Jeśli tak, czeka nas wielka, ewangeliczna rewolucja.
Taka rewolucja jest potrzebna. W jakim bowiem stanie znajduje się Kościół, jeśli kardynał, który nie mieszka w pałacu, lecz w mieszkaniu, jeździ komunikacją miejską i sam sobie gotuje, wzbudza sensację? Niemożliwe! – słychać niemal wszędzie. – Kardynał, który żyje jak normalny człowiek!
MAM NADZIEJĘ
„Trzeba się wyrwać ze stagnacji, poruszać w Bożej obecności, budować Kościół i – najważniejsze – wyznawać Jezusa Chrystusa” – wzywał Franciszek podczas swej pierwszej papieskiej homilii. Mówił swobodnie i spokojnie, lecz jednocześnie bardzo twardo: „Jeśli nie będziemy wyznawać Jezusa Chrystusa (...) staniemy się żałosną organizacją”. Lecz nasz ruch – dodawał – nasze budowanie i wyznawanie nie może pominąć Krzyża, w przeciwnym razie bowiem „nie jesteśmy uczniami Pana. Jesteśmy ludźmi świata, biskupami, księżmi, kardynałami, papieżami, lecz nie uczniami Pana”...
Patrzę na pierwsze kroki Franciszka. Słucham jego pierwszych słów. Modlę się za niego, jak o to prosił. Mam nadzieję.
