To zaledwie kilkanaście starych piosenek, nagranych między 1937 a 1940 r. Były śpiewane w knajpach i do tańca; pewnie i dziś mogą być (prze)puszczane gdzieś na drugim czy trzecim planie mentalnym, podczas innych zajęć. Ale: Mt 11, 15. Wystarczy zatem przyjąć tę muzykę, by, prawdę powiedziawszy, zmienił się świat. Tak zresztą zwykle działa intensywność.

A w śpiewie Billie Holiday i w grze jej muzyków bardzo wiele się dzieje. Piosenki okazują się trzyminutowymi dziełami sztuki, cudownie logicznymi narracjami i rozpisanymi na role dramatami. Spośród aktorów tego (intensywnego) teatru wydawcy omawianego wyboru wyróżnili tenorzystę Lestera Younga. Oczywiście, to żadne odkrycie, wyjątkowość muzycznych relacji, łączących Lady Day i Presa (jak się nawzajem nazwali), komentowano wielokrotnie. Niemniej warto raz jeszcze odpowiedzieć skupionym wzruszeniem. Tym bardziej, że staranna...