W Rajpur często siedzę u Manu, przy stoliku przydrożnym. Ani to restauracja, ani kafejka, ani kawiarnia - żadne z zachodniokulturowych określeń tu nie pasuje. Taka "mała gastronomia": kilka krzywych stołów, piec, na którym Manu gotuje czaj i pierożki, telewizor podwieszony pod kawałkiem płótna chroniącego gości przed słońcem i kurzem drogi. Przy moim stoliku (kawałek dykty położony na zardzewiałej, metalowej konstrukcji) piję gorzką, mleczną herbatę z korzennymi przyprawami. Starannie oglądam ulicę.

Staje przede mną grupa mnichów buddyjskich. Są podobni: duże, lekko uśmiechnięte twarze, nagie głowy, ciała skryte pod bordowymi szatami, tylko jedno ramię odsłonięte, drugie obciążone mnisią torbą. Za chwilę zjedzą momo (pierożki tybetańskie z warzywami), wypiją bardzo słodki czaj, wpatrując się w duży ekran starego telewizora, i ruszą w górę drogi, do swojej...