Ale nie w Polsce...

Podzielam przekonanie pani Józefy Hennelowej, że powinniśmy przezwyciężyć uprzedzenia wobec posługi kobiet w Kościele (felieton “Wątpliwości", “TP" nr 39/03). W Wielki Czwartek 2002 r. żona i ja uczestniczyliśmy w wieczornej Mszy św., sprawowanej po angielsku, w pięknie odnowionym kościele św. Teresy z Avila w peryferyjnej dzielnicy Londynu - Chingfort. Do kościoła przyszło ok. 200 osób. Przy wejściu każdego z osobna witali podaniem ręki kobieta i mężczyzna z komitetu parafialnego, wręczając broszurę z tekstami liturgicznymi i pieśniami na ten dzień. Wśród ministrantów usługujących przy ołtarzu przeważały dziewczęta. Do czytań mszalnych podchodziły osoby z głębi nawy. Ofiary pieniężne, zebrane do specjalnych woreczków przez sześcioro wiernych spośród siedzących w ławkach, zaniesiono do ołtarza; do pochodu ofiarnego dołączyły dwie osoby niosące chleb i wino do konsekracji. Podczas podniesienia za kapłanem półkolem stanęło kilka osób, asystując przy akcie Przeistoczenia. Komunię pod dwiema postaciami obok prezbitera rozdzielały osoby świeckie, kobieta i mężczyzna. Po zakończeniu liturgii kapłan imiennie wywołał do prezbiterium kilkanaście osób obojga płci, aby uroczyście wręczyć im nominacje biskupa na nadzwyczajnych szafarzy, którzy zanosić będą Eucharystię chorym.