ANDRZEJ FRANASZEK: Ludzie urodzeni na przełomie lat 60. i 70., a więc Pana rówieśnicy, to bodaj ostatnie pokolenie, które dobrze pamięta PRL. Dziś pamięć się zaciera, obraz wygładza...
KRZYSZTOF VARGA: Dla mnie PRL to było coś paskudnego: brud, szarzyzna, beznadzieja. Nie wierzyłem, że świat wokół kiedykolwiek się zmieni i dlatego „załapałem się” na punkową filozofię „no future”. Jeżeli wokół naprawdę jest syf, a ty słuchasz muzyki punkrockowej, w której faceci śpiewają, że nie ma przyszłości - to nie szukasz nadziei.

Naprawdę byłem nihilistą
Zupełnie nie miałem kontaktów z opozycją. Ci, którzy kontestowali w subkulturach, nie angażowali się w działalność opozycyjną. Nie uważałem, że opozycja robi coś bez sensu, ale że wszystko jest bez sensu. Naprawdę byłem nihilistą.

Poza tym chodziłem do specyficznej szkoły - liceum...