Julia Szychowiak jest autorką trzech książek poetyckich, laureatką Silesiusa za debiut („Po sobie”, 2007). Jest też – to inne jej wcielenie – postacią z Facebooka, której wpisy i memy zdobywają ogromną liczbę lajków, czyli polubień. Cenię zarówno jej wiersze, lapidarne, mocne językowo, mrocznawe („Tylko czekaj, aż cię stąd wyniesie/ w dłoni jak zabawkę noc,/ co lada dzień tu będzie”), jak i jej fejsowe statusy. Poczucie humoru łączy się w nich z ostrością widzenia i wrażliwością na absurd. Jednym ze stałych wątków są mikroscenki z życia codziennego, zwłaszcza rodzinnego, a na plan pierwszy wysuwa się postać ojca – artysty, samozwańczego demiurga („Dałem dzisiaj jeść psu, kotom i rybom. Jestem doskonały”), spadkobiercy kontrkultury, nieobliczalnego, nawet trochę szalonego, a zarazem budzącego sympatię. „Całe życie z moim ojcem” to portret zbudowany z takich właśnie mikroscenek i...