Uwielbiam Michała Witkowskiego. Czytam wszystko, co wydaje drukiem. Czasem nawet przełknę jeden z wielu z wierzchu antymieszczańskich, a w trzewiach megalomańskich elaboracików o okropnych Polakach, które zamieszcza w mediach społecznościowych. Socjologiem jest błyskotliwym, choć mocno do obiektów swoich badań terenowych uprzedzonym. Jeśli inni pisarze, jak Jacek Dehnel, Ziemowit Szczerek, Paweł Sołtys czy Jakub Żulczyk – dla których Facebook i inne „sociale” są publicystyczną rekompensatą – pozostają ironicznymi alarmistami w nonszalancko powyciąganym tiszercie lub skromnej bonżurce, to Witkowski jest Arkadiusem krytyki społecznej. Wszystkie szwy i ostre cięcia wystawia na pokaz, obrywa poluzowane cekiny, a dziury posypuje brokatem.

Całkiem ładnie mi wyszło to wyznanie. Pasowałoby do kolekcji hymnów na cześć autora „Lubiewa”, które wydawnictwo Znak Literanova zamieściło na...