Tutejsi mówią na nią „mama”, bo podobno nie da nikomu zginąć. Przytuli i pozwoli jako tako żyć – tak śpiewa Aleksiej Awdiejew.
Widzę piękne panie w kapeluszach, wysiadające ze statków. Widzę eleganckich panów, którzy czekają na nie na nabrzeżu. Żulików naciągających frajerów na trzy karty. Grajka zbierającego pieniądze do kraciastej czapki z daszkiem. Słyszę rozkrzyczane, brudne podwórka starych kamienic.
Mówią mi: „Nie ma już takiej Odessy”. Nie wierzę: jeśli nawet jej nie ma, to taka powinna być.
Kiedy „mama” była jeszcze małym, zakurzonym, początkującym portem w pierwszej połowie XIX wieku, działała tu już włoska opera. Dawała przedstawienia, ponoć zresztą dość podłej jakości. Socjetę stanowili wojskowi, kupcy, szpiedzy, wygnańcy i ich kochanki. Bawili się na balach, spotykali na proszonych obiadach, wyprawiali w góry na konne wycieczki.
Wiosną na miejskim...