Nie tylko ze względu na poruszającą interpretację “Bema pamięci żałobnego rapsodu", z rozdzierającym, jakby granym nad trumną tematem saksofonu Tomasza Szukalskiego. Melancholii, smutku, pożegnań i myślenia o przeszłości jest tu dużo więcej. To zresztą charakterystyczne dla Wojciecha Majewskiego. Najpierw była płyta z jazzowymi interpretacjami piosenek Marka Grechuty. Tym razem młody pianista, ale jakże dojrzały lider, sięga po “Niekochaną" Komedy, wspomnianego Niemena, kolejne zapomniane tematy Grechuty... Kompozycje autorskie - dramatyczna “Pamięci Strawińskiego" czy napisana do wiersza Leśmiana, zamykająca płytę (choć wykorzystana wcześniej w ostatniej części “Pożegnania") melodia “Boże, pełen w niebie chwały" - również zdają się być napisane wiele lat temu.

Chwila oddechu od brewerii nowoczesności? Zupełnie mi to nie przeszkadza. Słucham jazzu...