W przedświątecznym "Tygodniku" przeczytać można było o zastanawiającym przykładzie odzyskiwania dla chrześcijaństwa tych przestrzeni świata, które okazały się szczególnie bliskie zwykłemu człowiekowi także i dzisiaj: obyczaju. Rzecz dotyczy głównie Stanów, ale nie tylko. Sami to już po trosze znamy: tę nieokreśloność świątecznego nastroju nie bardzo już wiadomo z jakiej racji mającego panować (choćby przez to, że wybucha już wtedy, gdy chrześcijanie dopiero przygotowują się na oczekiwanie Narodzenia). Można się tylko cieszyć, jeśli rzeczywiście wracają nurty religijne do obrzędów, jeśli potrzebna okazuje się kolęda, a w publicznym miejscu znów może stanąć żłóbek z Dzieciątkiem i Matką. Zastanowiło mnie tylko, że wśród tych upragnionych z powrotem symboli wymieniane jest także drzewko Bożonarodzeniowe. Już nie pytam, dlaczego kiedykolwiek mogło przeszkadzać zwolennikom pełnej świeckości, ale zastanawia mnie, czy na pewno tradycyjna obrzędowość wypełnia potrzebę sensu religijnego Świąt, tak jak to jej przypisujemy?