Kiedyś wpadłem na ten cytat w tekście o zbyt szczupłych modelkach, poddanych tyrańskiej władzy kreatorów mody. Później – w książce o kulisach kuchni w gwiazdkowych restauracjach zarządzanych przez szefów-zamordystów. Następnie w tekście z roku 2010 o letargu społeczeństw w dobie liberalizmu. O jego autorze na łamach „Tygodnika” wspominali w ostatnich latach Zygmunt Bauman, Grzegorz Jankowicz, Dariusz Kosiński i Tadeusz Sławek.

Oto ów tekst: „Chciałbym na tę chwilę to jedno choć pojąć: jak to się dzieje, że tyle wiosek, tyle miast i narodów, tylu ludzi znosi władztwo jednego tyrana, który nie ma innej mocy niż ta, co mu ją oni dają, który zadawać im szkody może dlatego tylko, że życzą sobie jej zaznać, i który nie mógłby żadnej im wyrządzić krzywdy, gdyby cierpieć nie woleli bardziej, niźli się sprzeciwiać. Kwestia to zadziwiająca – a przecież tak pospolita, że raczej niż nią...