Dziękuję za poruszenie tego tematu. Zagadnienie jest złożone, wymaga jednak nowych rozwiązań. Żyjemy w innych realiach niż 20 lat temu, inna jest też świadomośc ludzi. Lekcje religii w szkole nie są pomocą w katolickim wychowaniu dzieci, szczególnie nastolatków.

Po lekturze artykułu zastanawiam się co zrobić, gdy: 1. dziecko nudzi się w szkole na matematyce czy wf - też je wypisać i szukać alternatywy (problem w mojej ocenie nie dotyczy tylko religii)? 2. rodzic wypisuje dziecko z religii, bo dowiedziało się o stanowisku kościoła w kwestii in vitro - chyba sami rodzice nie chodzili na religię (faktycznie, lekcje u ewangelików będą alternatywą, bo raczej nie u katolików)? 3. cytowani katecheci relatywizują pojęcie grzechu - może też ich wysłać na douczki (chyba, że autorka tekstu chce nas przekonać do wypisania dzieci z religii)?

Matematyka, angielski, wf - rozumiem. Rozumiałbym filozofię czy etykę - ale katechizmowe, jurydyczne "religie" to nieszczęście. Nawet światłe, zdawać by się mogło, środowiska katolickie brną w mgle oderwania od Ewangelii (na przykład dominikańskie "rachunki sumienia", dystrybuowane ostatnio szeroko, z listą pytań tak durną, że niewartą cytowania). Smutne, jak spadła "religijność" Polaków i Polek od czasu wprowadzenia religii do szkoły. Czy ktokolwiek poznał w czasie takich lekcji Jezusa?

Po co te lekcje? Wiecej szkody niz pozytku. Pokazuja zenujacy poziom przygotowania nauczycieli. Zdejmuja z rodzicow obowiazek troski o rozwoj religijnej dzieci.

Przede wszystkim należy sobie zadać pytanie, po co katecheza w szkole. Potem spróbować sobie na nie uczciwie odpowiedzieć. Więc po co ta katecheza w szkole? Najprościej i najuczciwiej, aby proboszcz miał realne przełożenie na nauczycieli, o katechetach nie wspomnę. Mając wpływ na nauczycieli decyduje o życiu szkoły, a to bardzo dziś ważne, to myślę jeden z powodów, że w ostatnim strajku przeciw nowej reformie, wzięło udział niespełna 40% szkół. Kolejną sprawą są pieniądze, one zawsze są jakby najważniejsze, więc nie będę się do tego odnosił. Sam katechizowałem się w salkach katechetycznych przy kościele, musiałem drałować 5 kilometrów raz w tygodniu, za wyjątkiem I Komunii i Bierzmowania, wtedy były dodatkowe zajęcia. Tak do końca podstawówki, potem były tylko kursy i spotkania co dwa tygodnie, do końca szkoły średniej. W lekcjach nikt nie przeszkadzał, bo chodzili tylko ci co chcieli. Ksiądz się musiał starać, bo inaczej nikogo na spotkaniach by nie było. Moje dzieci, dziś już dorosłe, w podstawówce, w dużym mieście, do komunii zaliczali modlitwy i „zdrowaśki” ale na lekcjach religii głownie malowali „górę do nieba” cokolwiek to znaczyło. W gimnazjum, już wiejskim, bo z miasta uciekliśmy, też była kicha, szkoda pisania. W szkole średniej obaj w pieszej klasie trafili na misjonarza katechetę i byli nim zachwyceni. Potem chcieli abym ich zwolnił z chodzenia na nią, bo zaczął ich uczyć jakiś młody, też franciszkanin, ale straszny bęcwał. Kwitu nie dostali i to był chyba mój błąd. Po roku gdy byli już pełnoletni sami sobie taki kwit wypisali i było po edukacji religijnej i po chodzeniu do kościoła. W dzieciństwie byli ministrantami, lektorami i jakoś tak bez bólu uczestniczyli w życiu religijnym, a tu masz rok religii z amatorem w ekskluzywnym liceum i pozamiatane. Na studiach żaden już na nijaką katechezę nie raczył się pofatygować. Z racji ożenku musieli jeszcze pozaliczać te wszystkie kursy. Gdy ich podpytywałem o co w nich chodzi, tylko rechotali - o kasę ojciec, o kasę. Zawsze gdy jestem w kościele na mszy, liczę to ichsze pokolenie, muszę powiedzieć , szału nie ma.