Był starszy o cztery lata – dla pokolenia, którego dzieciństwo przypadło na czas okupacji, to poważna różnica. Kiedy wojna się kończyła, on miał już prawie 16 lat, ja 12. Choć ślad tamtych lat pozostał w nas obu, on wyszedł z wojny bardziej dorosły i nie da się go zrozumieć, nie biorąc pod uwagę jego przeżyć w latach okupacji. Ale mimo wszystko byliśmy niemal rówieśnikami i kiedy pierwszy raz czytałem „Papierowy dzwon”, miałem poczucie, że odnajduję tam własne myśli, tyle że wyrażone lepiej, niż ja bym potrafił. Niektóre wiersze, np. „Trzej królowie”, „Wielki Piątek”, do dziś umiem na pamięć.
Potem nadeszły lata współpracy w „Tygodniku”. Pismo było robione bardzo „osobiście”, było pismem redaktorów, autorów i czytelników – których łączyły zaufanie, wzajemny szacunek, zrozumienie i przyjaźń. W czasach PRL-u to stanowiło wielką siłę. W znacznym stopniu było tak dzięki...