Adam Wiedemann wydał właśnie swoją najlepszą książkę poetycką. Literatura to nie wyścigi, rzecz nie w tym, by dyskwalifikować książki poprzednie ("Samczyk" 1996, "Rozrusznik" 1998, "Konwalia" 2001, "Kalipso" 2004), ale moc, jaka bije z "Pensum", nie zostawia pola manewru dla konkurencji. Nawet czytelnicy przywiązani wyłącznie do jego prozy ("Wszędobylstwo porządku" 1997, "Sęk Pies Brew" 1998 - obie nominowane do Nike - oraz "Sceny łóżkowe" 2005) powinni ulec tym 30 wierszom wolnym od grzechu głównego współczesnej poezji - gmatwaniny znaków zakrywającej brak znaczenia.

W wierszu "Czy ktoś już się rozegrał?" Wiedemann sprzeciwia się takim oto praktykom: "Niektórzy nasi poeci/piszą w języku aniołów, inni się w nim spowiadają,/bo to język na czasie, czas jest teraźniejszy i innego nie będzie", zaznaczając, że: "z mówienia o języku niewiele wynika,/podobnie jak z...