Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dlatego - zamiast kolejny raz przypominać, ile setek milionów złotych takie zmiany wyciągną z budżetu i że pracodawca, obawiający się np. 26-tygodniowej nieobecności pracownicy po urodzeniu dziecka, po prostu w ogóle jej nie zatrudni - warto przypomnieć badania, jakie w maju 2005 r. przeprowadziła Krakowska Szkoła Wyższa im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. Kobiety na urlopach macierzyńskich i wychowawczych pytano, czego oczekują od pracodawców po powrocie do pracy i jakie udogodnienia pomogłyby im łączyć obowiązki zawodowe z wychowawczymi (można więc domniemywać, że przyjęcie takich rozwiązań skłoniłoby je i ich partnerów do posiadania dzieci). Oto oczekiwania: ustalenie na nowo czasu pracy i zakresu obowiązków, by miały czas dla rodziny; zagwarantowanie w czasie urlopu kontaktów z firmą; możliwość uczestniczenia w szkoleniu, które pomogłoby wdrożyć się w obowiązki po urlopie; możliwość wykonywania części pracy w domu, gdzie powinny mieć dostęp do telefonu i internetu; czas powrotu wydłużany sukcesywnie (najpierw cztery godziny, potem pięć - aż do ustalonego czasu pracy); skrócenie czasu pracy matek, których dzieci nie ukończyły trzech lat przez zagwarantowanie im możliwości podziału etatu z inną osobą; otwieranie przy firmach żłobków i przedszkoli (w Polsce chodzi do przedszkola niecałe 40 proc. dzieci między trzecim a piątym rokiem życia; że wiele z tych placówek przypomina przechowalnie, szkoda już wspominać). A można by jeszcze wymienić tańsze kredyty mieszkaniowe i ulgową, zależną od liczby wychowywanych dzieci, stawkę podatkową.
Wprowadzenie takich zmian jest trudniejsze i bardziej czasochłonne niż zebranie większości sejmowej, by wypłacić kolejny zasiłek albo wydłużyć urlop macierzyński. Próbują one jednak rozwiązać niewątpliwie ważny problem niżu demograficznego systemowo i w zgodzie z aspiracjami młodych rodziców. Pozwalają kobietom pracować na emeryturę, a obojgu rodzicom zaznać satysfakcji tak z wychowywania potomstwa, jak z samodzielnie zarobionych, a nie darowanych przez rządzących, pieniędzy.
