1. Najtrudniej znaleźć rytm. Ale kiedy już go złapiemy, reszta idzie jak z płatka, samoistnie, jakby od dawna czekała w ukryciu. Bywa tak, że dobrze określone tempo podsuwa nam słowa - ba, zapisuje niektóre zdania, które sami na próżno próbowalibyśmy powołać do życia. Bo trzeba nam też wiedzieć, że w całym tym zgiełku (all that jazz, jak pisał Sosnowski w debiutanckiej książce) chodzi nie tylko o przywołanie do porządku, lecz również o powołanie do życia. Przyjęte tempo jest imperatywem.

Andrzej Sosnowski jest mistrzem takich rytmów. Był nim od pierwszego tomu. Ale też właśnie z tego powodu tempo, choć najczęściej świadomie wybierane i kontrolowane, czasem go wyprzedza: kieruje w nieznane strony, podpisuje podejrzane papiery i antycypuje potencjalne zwroty życiowe. Czyż to nie sam autor "Stancji" zwrócił naszą uwagę na znaczenie rymu "głos-los"? Choćby nie...