Jerzy Jarniewicz: W określeniu, że Larkin jest poetą posępnym, słyszę echo wiersza "Przeciwko poezji Filipa Larkina", w którym Czesław Miłosz nazwał go "żałobnym poetą". U Miłosza epitet ma dyskredytować, ale w przypadku Larkina taka kategoryzacja jest po prostu błędna. Larkinowski smutek (a może precyzyjniej: melancholia, bo to poczucie straty przenika wiele z jego wierszy) znajduje dopełnienie w komizmie, ironii, absurdzie, grotesce, czułości i gniewie.

Jacek Dehnel: U Larkina jest tyle współczucia dla człowieka jako istoty nieudanej! Te kobiety z wąsikiem, niekochane, w których życiach "wszystko jest nie tak" z "Uzdrawiania wiarą". Albo dziewczyna z plakatu z wiersza "Słoneczny Prestatyn", "za dobra na ten świat". No i, oczywiście, "Mniej oszukana", zgwałcona dziewczyna, której "myśli leżą otwarte jak szuflada noży". Zmarła prostytutka z "Dubli­neski",...