Po zaprowadzeniu pokojowych rządów rodu Tokugawa, a później w wyniku modernizacji kraju zawód samuraja-wojownika - tłumacząc dosłownie “tego, który służy" - z wolna tracił rację bytu. Tysiące mężczyzn błąkały się po bezdrożach XVIII- i XIX-wiecznej Japonii klepiąc biedę i oferując swe usługi gdzie popadło. Czasami dochodziło do zbrojnych buntów: jedną z ważniejszych dat w nowożytnej historii Kraju Wschodzącego Słońca był incydent z 1702 r., gdy 47 roninów krwawo pomściło śmierć swego pana. Choć skazano ich na seppuku, są do dziś czczeni w jednej z tokijskich świątyń.

W “Zatoichim" Kitano jednak nie tyle przybliża realia Japonii epoki Edo, co sięga po jeden z ulubionych tematów japońskiej kultury popularnej i powraca do swych firmowych chwytów - burleskowych gagów i groteskowej, przeestetyzowanej przemocy, znaczonej oceanami digitalnie wykreowanej krwi.