Czym jest piękno? - pyta. A życie? Może tylko marną sztuką, w której rozgrywa się jakaś historia, ale bohater zawsze umiera. Skąd ta nostalgia, poczucie zagubienia, które czujemy? Skąd pod powiekami ten przygnębiający obraz - pustych autobusów jadących nocą przez wyludnione miasto?

Pisanie recenzji z wrocławskiego spektaklu Laurie Anderson nie jest łatwe. Niby wszystko wiemy, znamy różnorodne dyscypliny, w jakich porusza się od ponad trzech dekad. Umieszczamy ją w panteonie XX-wiecznej awangardy jako idealne wcielenie "artysty performatywnego". A ona wciąż się wymyka, odchodzi z nieśmiałym uśmiechem... Gęsty, spocony sen, innym razem lekki, pofałdowany obłok nie dają się upchnąć do kilku akapitów.

Chociaż może warto spróbować - ot, dla samej przyjemności opowiadania?

Opowieść księżycowa

To...