Nie wiem, czy dlatego, że czytam ostatnio eseje Ortegi y Gasseta (i mam wrażenie, że od osiemdziesięciu z górą lat nic się nie zmieniło), czy po prostu dlatego, że przestała brzmieć muzyka - piękna, introwertyczna, dramatyczna, narracyjna, wymagająca skupienia, dostarczająca niecodziennych wzruszeń. Niecodziennych tym bardziej, że bezpośrednie z nią spotkanie jest możliwe tylko od święta. Niestety.

Koncert rozpoczęło orkiestrowe “Hommage a Johannes Brahms" z 1982 roku - znak fascynacji Krzysztofa Meyera, napisany na zamówienie miasta Hamburg w 150. rocznicę śmierci niemieckiego kompozytora. Utwór barwny, który otwiera cytat z “I Symfonii" Brahmsa, a który wypełniają wariacyjne motywy zbudowane wokół liter jego nazwiska (B-re-a-h-mi-es / b-d-a-h-e-es). Poznańskie wykonanie jeszcze bardziej uwypukliło Brahmsowski charakter tej muzyki. Uderzał zwłaszcza początek...