Dla festiwalowego widza, zmuszonego do spożywania hurtowych ilości filmów, najważniejsze są błyski, chwile przeżyte w poczuciu, że oto przez moment miało się do czynienia z dziełem, z cudem kina, że na tych kilkanaście sekund, może kilka minut, warto było czekać godzinami. Znosić nużące, sztucznie wydłużane na potrzeby ramówek telewizyjnych reportaże. Przetrwać egzaltowane próby ekranowej eseistyki. O tych błyskach, niekoniecznie zauważonych przez jury, chcę opowiedzieć.

Fabularne błyski

Dawno w Krakowie nie widziałem tylu dobrych fabuł, w tym przynajmniej jedną wybitną - „Całym sercem” francuskiego reżysera Nikolasa Birkenstocka. Rzecz to równie przejmująca, jak sławetna „Męska sprawa” Fabickiego, tyle że w tym przypadku pas zostaje zastąpiony... poezją. Wrażliwy chłopak podejmuje się wykucia na pamięć długiego i trudnego wiersza na szkolną akademię,...